Góði kunningi, óskir bestu!

Í þeirri von, að þú siert orðin svo friskur, að hafa feingið rænu á að fletta blöðum þinum, þá hripa eg þenan frietta lausa miða, þakkandi þér fyrir siðast gótt, eins og alt undan farið, mér til handa, þvi eg gét valla orðum að komið rænu leisu minu, að nena valla að rissa þér eina linu, á móti þinum mörgu og skemtulegu briefum, sem þér hefur ekki orðið svo þungt um að senda mér, en nú ferst mér miður i öllu falli, að nú verðurðu að skrifa á beru hnjenu þángað til, ef Guð lofar mér að kom sjálfum í vetur, þvi eg trúi ekki öllum fyrir, að færa þér Bullið, þó að einhvör sie sá á ferð, sem trúandi sie fyrir miða, þvi eg gét ekki snúist við að fara núna suður i skamdeiginu, sierdeilis þar þessi svera umhleipinga tið geingur, svo að ilt er að nota sier tiðina, bæði ?? lands og sjáar, þvi ekki var leingi að fara af hönum Bliða?? seinastadagin sem við skildum, því mér fór að litast þá m?? illa á hagi okkar fielaga i þeirri ferð, þó að við hælðum allir lifi, en ekki varð það öllum að skaðlausu að kvöldi, þvi þann tilstefnda peninga, óhappa missir, Björns á Dragahalli, varð einungis fyrir þvi að tapast af skipsins gótsi i þeirri ferð, hvað mig stórlega undaði, að það skildi svo til gánga, þvi það litur illa út, að þeir hafist aptur, þvi það hefur geingið frá uppahfi mjög öfugt til, sem eg skal þér seina seiga

þó að til géta meigi, að dag blöðin skyri þar frá lángtum betur áður en við sjáumst aptur,- Tiðinda litið er að frietta hér um plass, utan það, að fjárpestin er i vægasta lagi, en harðlega sinir han sumum undir brunina á sier þessi VEtur, þvi að ssunnlendingar eru óvanir því, að eiga við Vetur að tebla, og fara þar af best sögur i vor kiemur hvörnin af leiðingarnar verða, bæði með bjargræðis byrðir og margt fleira sem iskiggilegast sinist, og opinberast þó miklu meira með timaum heldur en er i ljós komið, svo jeg orðleingi ekki miða þenan með Ruglitómu sem að eingvu er markvert, utan það, að ráða má, i mér þögti lifið, en þó aungvan veigin svo sem vera skildi, en guð hefur ætið géfið, ráð með tima, (og þar er best að hugga sig við, hvörnin sem veltst timans straumur, Nú bið eg þig að vera kveðju mina til Sigurðar bróður mins, og Margrietar i sama máta, vist þætti mér vænt um að frietta hvörnin þér liður með einhvörju móti, Og vertu svo alla tima kjært kvaddur af þinum einlægum, en þó ónitum kunningja meðan heiti.

Kleméns Björnsson

Bjarteyarsandi dag 7d Decembr 1853.