s.P.Bókbindarar J Jónssyni

Akureyri

Bólu þann 31- Octóber - 1856-

Heidradi gódi málkunníngi!

Loksins eptir Lángan dúr rís jeg á lága leggji, og ránkar mig þá til hinns fyrra sem Laungu er lidid, Verda þá fyrst fyrir mèr brefin þín minn Ojódi! sem mer, á sinni tíd, vóru svo hugfeld, ad jeg hef opt brugd því fyrir, þegar ekki hefur verid annad fyrir hendi, ad lesa þau /brefin/, mer til gamans. því þá ern svo æridvel stílud af Alærdum, manni, og þakka jeg þer nú Ínnilega triggfasti málvin minn, fyrir þau öll. - ég horfi nú með kvída yfir bladid, ad ég fái ekki rist þèr nein ad gamanrímis, edur galad þer svo gódan galdur sem vera ætti. - tídin lídur til svona áfram, tilbreitínga lítil, þvi ekki verdur fretta færd, framför blöndhlydínga i þjódlífinu þeir munu fleirstir vilja fara alfærnir þegar þeir fara, svo ad Seimi aldar menn, þurfi ekki ad Slíta ser útáþví, ad grafa eptir fornverkum þessara tíma, þeim er svo Ínnrætt midalda sidvenjan, ad hún er sú gull ölld sem aldrei skildi gánga undir Skugggatjald tídarínar, enn láttu þá aldrei heira þennan vitnisburd, þó sannur sé, ella telja þeir mig, um hann, sekan fjörbaugsmann, og verdr mer þad yllþolandi á gamalsaldri, fáa hefur feigdar nornin flutt burt úr mannlífinu nú um Stundir, herum pláts, nema, kalla, börn, og kéllíngíngar, Sem jafnód

er gleimt og jardarmenid er breidr yfir bein þeirra.- þó verdur misjafn söknudr eptir Börnin, og Sinnum nógu erfidur; ekki meira um þad,- á öndverdum engjaslætti i Sumar Drukknadi i Héradsvötnum, gègnt Miklabæ Bóndi frá Vindheimum i Túngusveit, gódur madr og gjegn vid vórum málkunnugir, og því vard mer þetta minnirtal, Hann het Hannes, sonr Jóhannesar födur Eggerts Söðlasmidr þar nyrdra.-

hvad hefurdu Kunníngi minn! best af bókum núna undir höndum,? áttu nokkud framanúr forntídínni? marki lítid; míg lángar alltaf til, ad geta fengid Kvædasafn Egilsens sáluga enn þad vill ekki láta sig gjöra, áttu ekki eddu útlagda eptir hann her sjest erkert af neinu því sem vísindum vid kémur, fari madur ad minnast á þau hèr, verdar andsvarid einsog gègnum Svefn fyrir fleirstum; aldrei ætla jeg ad verda svo heppin ad straumkast tídarinnar flitji þig hèr nærri, því ef það bæri af, mundum við ærid þurfa saman ad tala, og bádir á medan, Kasta öllu annríki burtu, jeg er alltaf i huga mínum ad gjöra rád fyrir ad finna þig nordur, enn þá ægir mer vegalengdin, og yll stada, að komast ad heiman

ætlardu nù ad vera þarna lengi, eda hvörnig unir þú högum þínum á Eyrinni,? jeg veit þú hefur ærinn ad starfa, vid Bókbandid, og margt kèmur þer undir

höndum ad lesa,-

af almennum högum her verdur ekki skrifad annad en alls bærilegt, heyfaung vídast i medallagi og nítíng á þeim væntanlega gód, heilbrigdi hefur sídan i vor Drottnad hèr alment, og Sjúkdómar Ovída hèrjad á ríki heiman, Svona er nú ástadt i þjód lífínu fljótt sagt, auk hins ádur talda sem dragast ætti ùr, þad vóru Svefnlæti huga mínr,- gódi minn! þó mjög illa hafi mer farist ad borga þèr, brefin til mín ad undanförnu, þækti mer nú gott ad meiga vona eptir einum Oetafista i Sendibrefslíki fra þèr, til ad lèsa mer til gamans i vetrar skammdeginu, þegar mest rídur á ad lífga andan, svo hann sofni ekki fyrir tíman, frá þessu tímanlega, sem mer finst minn andi láta sèr alltaf laust og bundid vid; her mun lágfleigur herjans Orri, Sárþreittur fjödrum saman likja, jeg ætla nú ad bidja þig ad forláta mer nú alt kjaptædis ruglid sem anngan vidjöfnud vitleisun-ar getr fyrir vitleisu átt, - ad endíngu fer jeg nú uppá gamla mátan ad gvedja þig, og fela þeim alvalda á hendur um lídandi tíd og endalausa eylífd-

Uniskrifar þinn Onítur málkunníngi E. Andrésson

E.S. ad eg Skrifadi ekki þèr, og ydar, bid eg þig vinur min?! ad fyrir gefa - því dónar venjast dóna síd og Snoxa fyrir mer!!! - 1000 sinn

ferdamannavidfattandiferd